بـــیشتــر از آنچـــ ه کــ ه فکـرش رآ بـکنی

بـــ ه تــو مدیونمـ!

بـــ ه خآطرِ ایــ ن همــ ه تجــربـ ه...

خستـــ ه شـدمـ از ایـــ ن همـ ه دروغ

کــ ه وقتــی اشک می ریزمـ می گــویمـ

 حســآسیتِ فصــلی ســـت

مـــی خـوآهمـ بــ ه همـ ه بگـــویمـ دلیلِ ایـــن

اشــــک هـآ تـــویی!

ایــ ن روزهـآ کـــآری کــــ ه اسمـِ تـو بآ من میکـند

هیــــچ تیــغی بآ هیچ رگــی نکـــرد...

بعـــضی چـیزهــآ را تـــآ تجـــربـ ه نکـنی نمی فهمـی

مثـــلِ حــآلِ ایـ ن روزهآیِ مـــن 

چــــه لذـتی بــــآلا تر از اینکـ ه اسمــت

قسـمـِ   راستـــِ یــک نفــر بآشـــَد...

میــدآنمـ یــ ـک روز مـــی آیی

امـآ نــآمردیِ تـــو رآ مــرزی نیست

مــــی آیی و میگـــویی

"فلـــآنی...؟!فرآموشمـ کـــ ن"

دلِ بیچــآره ی ِ من

عــــآدت کـرده بــــه همــــه چــــیز

بــــه شکــــستن

بـــــریدن

لـرزیدن

فقــــط

بــــــآ بستـَن

رـآبـــطه یِ خـــــوبی نــــدآرد!

معـــــنیِ شکســتَن رـآ تــو یــــآدمـ دادی

وقـــــتی

از اـرتفــــآعِ چـــشمــــهآیت افتـآدم  ـ

ســـــَخــت اـست

عشقـــت رـآ

دودستــــی

تقـــدیمـ بـــه

غرـیبه هـآ کنی

و فقـــط بگـــویی:

"خوشبخـــت شید"